Stefan Żeromski urodził się 01.11.1864 roku w Strawczynie koło Kielc w niezamożnej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec brał udział w powstaniu styczniowym, a stryj w powstaniu listopadowym. Wychowywał się w Ciekotach, a następnie uczęszczał do gimnazjum w Kielcach, gdzie wraz z kolegami poddawany był brutalnej rusyfikacji. Pierwsze swoje utwory (wiersze) opublikował w prasie jeszcze w okresie nauki w szkole średniej. W tym samym czasie rozpoczął też pisanie Dzienników, które pisał do dwudziestego siódmego roku życia. Pasje literackie negatywnie wpłynęły na jego postępy w nauce. Miał poprawkę z matematyki, nie zdał matury i w rezultacie mógł studiować tylko na wydziale weterynarii, w Warszawie, gdzie matura nie była wymagana.
Autor „Ludzi bezdomnych” przez pewien czas utrzymuje się sprzedając swoje książki, próbuje dorabiać korepetycjami, zdarza się, że głoduje po kilka dni. W końcu decyduje się na pracę korepetytora na prowincji.
W Nałęczowie, gdzie pracuje jako korepetytor, poznaje swoją przyszłą żonę, Oktawię Rodkiewiczową. Poznaje tam także Bolesława Prusa, który będzie świadkiem na jego ślubie. Pod koniec lat osiemdziesiątych w Głosie i w Tygodniku Powszechnym ukazują się jego pierwsze opowiadania. Pozwala to Żeromskiemu na podróże po Europie. Zwiedza Wiedeń, Zurych, Monachium. Na prawie cztery lata zostaje w Szwajcarii, gdzie przyjmuje posadę bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Reperswilu. Zdobywa tu dużą wiedzę historyczną, szczególnie na temat epoki napoleońskiej. Po powrocie do kraju w 1896 roku pisze Syzyfowe Prace, które ukazawszy się w druku rok później, przynoszą mu popularność, ale stają się utworem zakazanym w zaborze rosyjskim ze względów politycznych. Z tych samych względów pisarz publikuje swój utwór we Lwowie (zabór austriacki) pod pseudonimem Maurycy Zych.
Żeromski włącza się do życia publicznego, przemawia na wiecach i powoli staje się najpopularniejszym polskim pisarzem wywierającym duży wpływ na społeczeństwo. Poprzez bohaterów swoich utworów i poprzez własne poglądy staje się jednym z najwyższych autorytetów moralnych dla swoich rodaków. W publicystyce i krytyce literackiej często określa się go terminem „serce nienasycone”.
W jego życiu osobistym zachodzą poważne zmiany. Przed samą wojną rozwodzi się z żoną, żeby połączyć się z młodą malarką Anną Zawadzką. Aby móc ją poślubić, pisarz przeszedł potajemnie na kalwinizm. Pod koniec wojny traci syna, któremu poświęca utwór „O Adamie Żeromskim wspomnienie”. Przenosi się na stałe do Warszawy i zamieszkuje w Zamku Królewskim, co jest swojego rodzaju uhonorowaniem wielkiego pisarza przez społeczeństwo.
Żeromski umiera 20 listopada 1925 roku w Warszawie.
- „Syzyfowe prace”
- „Rozdziobią nas Kruki i Wrony”
- „Siłaczka”
- „Dzieje grzechu”
- „Popioły”
- „Uroda życia”
- „Wierna rzeka”
- „Ludzie bezdomni”
- „Przedwiośnie”